Sokaðýn köþe baþýndan baþlardý aþk adým adým ilerler ben gözlerimin ucuyla çaktýrmadan takip ederdim... Her adým atýþý yüreðimin ortasýna inen, Topuklu ayakkabýsýnýn sesinden beter yankýlanýr nefes almak için oksijen aramaya çýkardým... Ama o dönüp bir kere bile bakmazdý
Sonra derin bir nefes alýp efkarlý bir dumanýn etrafýndan parmaklarýmýn arsýndan gezinen cigaramýn zehrini çekerdim... Acýyan yaralarýmý biraz dindirse de yada öyle hissetsem de senden kalma bir alýþkanlýk olmuþtu ....
evimizin tam karþýsýnda otururdu Sokak olabildiðine dar ,evler yakýndý... Odasýnýn ýþýðý yansýn diye beklerdim Beklemelerim gizli sanýrdým cigaramýn ateþi ele verirmiþ beni o yüzden açýlýrmýþ perdenin köþesi... Bilmezdim ... Cama yaklaþtýðýnda kalbim hýzlanýr hayalin belini kýrardým...
Sahici bir lisan tutturup , en bilinmedik kelimelerle yolunu keseceðim günü hayal ederdim... Okul çýkýþlarýnda izler Ýzlediðimi belli etmezdim
Çocukça bir aþktý belki de Cesaretini toplayamayan bir heyecandý El ele tutuþan sevgililere bakardým Ýmrenir , bugün söyleyeceðim der , öyle kalýrdým...
Kendimi kandýrdýðým günlerim oldu benim Ama sevgimden vazgeçtiðim hiç bir günü yazmadý takvimim...
Iþýðý sönene kadar beklerdim , kendimi gizlerdim...
Bir gün bir kamyonun sesiyle uyandým Yine o köþe baþýndan girmiþti daracýk sokaða Umutlarýmý yýkarcasýna.... ve kapaklarý açýlýrken tam karþýmda ki evin eþyalarý taþýnýyordu O güne kadar kafasýný bir kere olsun kaldýrýp bakmayan bir çift göz bana doðruldu O Aðlamaklýydý , Ben þaþkýndým... eþyalar taþýndý ve en son o gözlerimi dikip baktýðým odanýn perdeleri indi... Gördüklerim ömrümü yýkýp geçti...
Duvarda bir resim vardý , bir adam elinde cigarasý karanlýkta pencere kenarýnda Ýnanamadým... Ben mi ona aþýktým ... Yoksa ’’O’’ mu bana...
Yunus Özkan
03:03 / 13.04.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.