yine yoksun kapandý üstüme akrep ile yelkovan odamýn nemine vuruldu þafak duvarlarýmda zikreden karanlýk bir gölge bilmezsin bilemezsin ki yokluðuna nasýl üþür kuþlar hýçkýrýr gökyüzü aðlar bulutlar deniz olan sokaklarý hiç bilmedin yalnýzlýðýn dizlerini karnýna çeken adamýn acýsýný nasýl kývrýlýr yokluðun yarým yanýna tatmadýn
bilir misin nasýl da güneþte üþür insan saplanýr nasýl ciðerlerine buz gibi soðuk sicaki bir kan kusar güneþin yüzüne topaldýr yalnýzlýk saðýrdýr yokluk kekemedir kimsesizlik benim yokluðum yetimdir can öksüzdür sensizliðim demiþtim demiþtim sana gitme üþürüm diye düþer aklým oh olsun düþtü iþte dün alýp gittiler birinci dereceden suçluymuþ duydum ki hüküm giymiþ müebbet
neyse gitmeliyim þimdi belki gelirde bulamazsýn beni evde bak karanfil getirdim en kýrmýzýsýndan severdin bilirim söz yarýn süsleyeceðim topraðýný gelin gibi beyaz papatyalarla bezeyeceðim her yanýný birazda gözyaþý serpeceðim topraðýna yalnýz kalmayacaksýn can yalnýz kalmayacaksýn bir avuç yem býraktým ayak ucuna serçeler arkadaþlýk edecek sana yarýna kadar bende kal beni de al yanýna
Sesi ile þiirime kanat takan Sayýn Deniz UZUNER hanýma sonsuz saygýlarýmý sunuyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
lemide Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.