ŞAİRİN ÖLÜMÜ

Ne bir damla gözyaþý, ne yerde yaslý bir mum;
Hazin, loþ odalarda ölümü sevmiyorum.
Bir çýð sesiyle nasýl inlerse bir uçurum
Benim öyle verecek kalbim son nefesini...

Titreyen dallarýný açýp göklere kadar,
Hýçkýracak ney gibi sülün boylu kavaklar,
Talihimin göðsümde hapsettiði canavar
Derin çýtýrtýlarla kýracak mahpesini...

Ardýmda binbir gönül, ýstýrabýmdan derin,
Matemini tutacak bir mukaddes kederin;
Ölümün gösterecek dünyaya ölümlerin
Hem en þereflisini, hem de en mukaddesini...

Gözlerim çektiðimi ifþa etmese bile
Kalbimden ayrýlýnca ruhum gelecek dile:
Yüzbin yýllýk kâinat hummalý bir vecd ile
Dinleyecek ilk defa ýstýrabýn sesini...

Her gün bir parça daha fazla yalçýnlaþarak
Bir uçurum olunca bana sevdiðim kucak,
Fýrtýnalý göklerden ölümüm andýracak,
Yýldýrýmla vurulmuþ kartalýn düþmesini...
Sosyal Medyada Paylaşın: