Yorgun Savaşçının Şiiri

Ýnsan bir açmaza düþmeye görsün
Baþlamasýn bir çöküntü yürekte
Ölümdür o yerde düþündüðün
Sevilmek de boþtur artýk sevmek de

Gün ortasý karanlýk diz boyudur
Acýdýr hep geçmiþten ne kalmýþsa
Yaþamak! O yanýtsýz bir sorudur
Huzur bitmiþ, hayaller daðýlmýþsa

Nefes almak yitirir anlamýný
Boðazýna dizilirken lokmalar
Bir çaresizlik sarar dört yanýný
Sesler uzaklaþýr, söner lambalar

Ýsyanýn yüreðine sýðmaz olur
Hep kader gelmiþse sevinç yerine
Ölümün kara gölgesini bulur
Þimdi bakanlar yorgun gözlerine

Bir bozgun baþlamýþtýr ki amansýz
Düþmüþtür kalelerin birer birer
Bak! Savaþçýlarýn yatýyor cansýz
Onlar ki hep sevdiler, hep verdiler

Yitirdin neyin varsa, anla artýk
Tek baþýna kalan sensin ortada
Düþlerin toz duman, umutlar kýrýk
Dün anlamsýz, yarýnlar paramparça

Yapayalnýzsýn koca bir evrende
Uzakta, taparcasýna sevdiðin
Gelmiyecek, ne kadar gel desen de
Ondan böyle bir yangýn yeri için

Ondan böyle yýkýlan bir dünyanýn
Altýnda bak tek baþýna kalmýþsýn
Uzaðýnda özlediðin bir anýn
Çökmüþsün, devrilmiþsin, yýkýlmýþsýn

Sarmýþ kollarýný boynuna ölüm
Ne yapsan boþ, kurtulamazsýn artýk
De ki:-- Hep yalanmýþ, bitiyor öyküm--
Bak! Can kuþun havalarda çýðlýk çýðlýk...


Sosyal Medyada Paylaşın: