o yaþamak kadar güzel kadýn bana ölümü hatýrlatýyor onu her gördüðümde ’’ya ölürsem’’ diyordum ya ölürsem bu kadýn benim için aðlarsa
bilsem bana acýmayacaðýný beni unutacaðýný bilsem bu kadar ölümü düþünmezdim o yaþadýkça ölüme inanasým geliyor
cenazeme çiçek göndermeyin çünkü o zaman tabutumda olmayacaðým kalabalýk arasýnda sizde varsýnýz bilin ki yanýnýzdayým mezarlýða kadar yürüyeceðiz el ele avuçlarýmýzda bütün sýcaklýðýmýz öyle þiirler okuyacaðým ki size öldüðüme inanmayacaksýnýz
bembeyaz bir kefene saracaksýnýz beni ölmeyeceðim tahta bir tabuta koyacaksýnýz beni ölmeyeceðim üzerime toprak atacaksýnýz kürek kürek yine ölmeyeceðim sonra saðýr sessizliði içinde zamanýn bir bir býrakýp gideceksiniz beni ölmekten beter olacaðým
demek o beni sevmiyor demek o beni anlamýyor bana içkimi verin bana kadehimi verin bana ellerimi verin onun þerefine kadeh kaldýrýr gibi bir daha bir daha ölmek istiyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ümit Yaşar Oğuzcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.