AYTEN'İN SONU

Ayten’i Markiz pastanesinde vurdular
Onu ben vurdum
Ayten kanlar içinde düþtü yere
Bense aðlýyordum

Þimþek gibi loþluðunda Markizin
Bir usturaydý ellerimde parlayan
Vurdum,ve baktým daðýlmýþ yüzüne
Dedim;o da güzeldi bir zaman

Onun da gözleri vardý,dudaklarý vardý
Mermerler dile gelirdi konuþunca
Ya elleri her zaman duygulu,serin
Baþým dönerdi ellerini tutunca

Önce bir garson gördü ikimizi
Sonra yabancý adamlar gördü,kadýnlar gördü
Ayten’i hiç ayýplamadým
O anda kim olsa ölürdü

Renkli bir balon gibi sönüverdi
Koluna gömleðimin kaný damladý
O lekeden baþka þimdi
Ayten’den eser kalmadý

Aldýlar götürdüler beni
Bu cinayetin hesbýný sordular
Dedim:Ayten’i ben vurmadým
Onu Markiz pastanesinde vurdular.

Sosyal Medyada Paylaşın: