Hayatýmýn hangi kýrýlgan saatinde,
Çýkmýþtýn karþýma?
Beni tutup çýkaracaktýn,
Dibi karanlýk kuyulardan.
Rüzgâr önünde nesneydim,
Savrulan umarsýzca.
Dinmiþti sancýlarým,
Sen karþýma çýkýnca.
Her þeyim olmuþtun benim,
Oysa þimdi nefretimsin.
Neydi yolunda gitmeyen,
Boþuna mýydý bu kadar çaba.
Karþýma geçip “bitti” dediðin gün,
Hiç mi yüreðin sýzlamadý mý acaba.
Böyle deðildin önceleri,
Avuçlarýn ýsýtýrken ellerimi,
Yanýn da daðýtýrdým kederlerimi.
“Saracaðým” diye gelmiþtin,
Derinleþtirip gittin yaralarýmý.
Þimdi her ihanet þarkýsýnda sen varsýn,
Sessizce haykýrdýðým isyanýmsýn,
Güneþ gözlerinde doðardý
Artýk zifiri karanlýðýmsýn.
Ne kadar çabuk sýkýldýn benden,
Bulmaca mýydým gözünde acaba?
Bittimi keþfedilecek yanlarým.
Karalayýp gittin insafsýzca.
Zehra Atasoy
Bir kardeþimin "abla benim için de bir þiir yazsana" demesi üzerine kaleme aldýðým empati þiiri.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.