Sen yokken

Sen yokken
Güneþ yoktu, ay yoktu
Hatta hüznün perdesi bulut bile yoktu
Galileo’nun tezleri çürüdü
Ders kitaplarýndan çýkartýldý notlarý
Sen yokken,
Dünya durdu aniden
Sen yokken, ben zaten yoktum


Sen yokken
Karýncalar grevdeydi
Kumrular ötmediler bahar dallarýnda
Sokak satýcýlarý, eskiciler hiç kimse yoktu
Sen yokken yaþama dair hiçbir kýpýrtý yoktu


Sen yokken
Sadece penceremdeki serçe vardý
Gözünde bir damla yaþ ile, ömrünün son deminde
Ýçimdeki tomurcuk gül vardý boynu bükük
Baharý görmeden
Kýþýn kucaðýna düþen umutlarým vardý sen yokken


Sen yokken
Ruhum ile bedenim ayrýlmak üzereydi
Ahiret te buluþmak üzere veda busesi sunarken
Sen yokken ben bitmek üzereydim
Yeniden ayaða kalkýp barýþtý ruhum ile bedenim
Sen yokken hayalin yaþarken hayalimde


Sen yokken
Bir selamýn geldi sitem dolu
Baþaklar boy verdi bereket topraklarýnda
Güller güldü yüzüme
Bülbül serenada baþladý güle
Yeniden hayata dönmem için
Bir selamýn yetti bile…



Sosyal Medyada Paylaşın: