Temelinde toplugömütler Ýnsan derisinden abajurlarýn aydýnlattýðý odalar olan Aç çocuk gözlerinin Çan sesleri gibi rüzgârlarda daðýlýp unutulduðu Bir uygarlýk bizimki
Bu yüzden Kuþku duymadan sevemez kimse kimseyi Sevinç sýnýrsýz Mutluluk karþýlýksýz Refah, karýn ve göz tokluðundan öte bir þey olamaz.
Iþýklý vitrinler hiç deðil Ne de dakik iþleyen hýzlý trenler Tertemiz caddelerin altý genç kemiklerle örülü
Uygarlýk bize daha çok uzak Ýlk insandan bu yana Acý çektirdiðimiz kadar insaný Mutlu kýlmadýkça
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgay Fişekçi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.