90. YAŞGÜNÜNDE NÂZIM HİKMET'E

Hayatý senden öðrendim
Bir gelinciðin taç yapraklarýnýn nasýl sevileceðini
Dünya’nýn nasýl "müthiþ" bir meyva olduðunu
Ýnsan bundan henüz habersizken
Senden öðrendim.

Hayatý senden öðrendim
Kýskanarak kazanamayacaðýmý kimseyi
Sevince ölçüyü bir yana býrakmayý
Senden.

Dövüþmek zorunda kalmaktan hep ürktüm
Büyüdüðüm baðlarda yoktu en küçük bir çeliþki bile
Nurtopu gibi bir oðlandým ilk aþkýmda
"Saman Sarýsý"na sardým
Sevgilimin kazaðýndan çaldýðým saç tellerini.

Hayatý senden öðrendim.
Þiirle nasýl deðiþebileceðini insanýn
Þiirin odun kesebileceðini
Bilinmedik kumaþlar dokuyabileceðini
Can eriðin suyu olabileceðini
Senden.

75. yaþgününde de kalabalýklara okudum þiirlerini
Hepsi çok seviyordu seni.
Mektuplarýný okusam
Yüzüne bakmazdý hiçbiri
Bütün sevgilerden sýcaktý satýrlarýn
Her sözcüðünde çatlayan karpuz sesi
Anadille dinmeyen bir kavuþma isteði.

Sen ne Anadolu’da bir köy mezarýndasýn
Ne de Moskova’da
--Mezarda olma düþüncesi yakýþmýyor sana-
Sen Türkçe’desin.
Türkçe’ye gömüldü
Kalemin
Parmaklarýn
Kolun
Beynin.
Halkýna sunduðun kýrmýzý elman
Yeryüzüne.
Sosyal Medyada Paylaşın: