HÜSEYİN ERDEM

Gözlerim açýldýðýnda
Ýlk gördüðüm insandýn
Bütün insanlarý senin gibi sandým

Bingöl sularý bir masaldý anlattýðýn
Avucuna alýp, yüzünü gömünce
Sýçrayan damlacýklarda nisan kuzucuklarý.
Al kilimli atlar, çaðýldayan sulardan geçerdi
Suyun ötesinde hep bir bekleyen vardýr
Her masaldan her gerçeðe giden yolda
Alnýmý serinleten küçük odamdý elin.

Çocuktum, âþýktým
Güneþ vuran bir üzüm tanesinin içindeki ýþýktým
Bir sözünle yüzme öðrendim :
--Kendini suya veremeyen hiçbir þeye veremez.

Dünyaya baharlýk elbiseler biçer ellerin
Bir gün nasýl olsa alýp giyecektir
Yufkalar açar, muska börekleri yutturur
Zehir zemberek insaný muma döndüren.

Sýrtýný ovar dünyanýn ellerin
Yýkýmlar içinde yýðýlmýþken dizleri üzerine.
Sesin, yeni bir günün ýþýðýdýr, aranýr
odalarda, sofalarda
balkonlardan sarkýp komþulara taþar
Rum, Ermeni komþulara
bir fincan pirinç
bir bardak zeytinyaðý gibi.
Sosyal Medyada Paylaşın: