bir düþ sevdim ölü kuþlar sokaðýnda ve dört kitaba adanýr gibi iman ettim aþka
üstü açýk rüyalar görüyordum hep karanlýk uykular birikince her gece boðazýma yalvardým tüm insanlýða dualarca peygamber sancýsý bir sabýrla aþký gömün artýk kurtlanmýþ sadrýma
ben üþürüm körpe kumrular gibi vurulmuþ dalýmda savaþa uyanmýþ vakitler hep bir maðma ve denizin elleri ýrmaklarýmý boðunca yataðýnda asarým davamý lambasýz kalmýþ Ýstanbul þakaðýna ama korkuyorum bu karanlýkta iþte b/as beni telaþlý b/aðrýna orantýsýz gece kan kusuyor içime merhamet koþ durma içim bir ölü(m) meydaný anne
sen yoktun göðü yýrtan adýmýn kaynayýþýnda ne yýldýz ne mehtab”ýn þavkýnda bulamazdým izini gün gece aransam da sürüm sürüm bu yel yüzünde ezanlar keserdi duaya bakan çorak yüzümü her defasýnda ondan güneþin omuzlarý terlerdi çöl karanlýðýmda ve geceler umut ýþýðýmý yeminsiz bir inkarla yutunca ben yine seni taþýrdým cansýz bir kelebeðin çýplak kanatlarýnda zamaný kuþatan semanýn lamekan katýna derviþ çilesi bir susuþla adýný çaldýðým masallarýn final taþýnda sevinirken ölüm yýkanýrdý cesedim ruhsuz bir mevtin nokta baþýnda ve ben ölemezdim her defasýnda hayat ve adýn arasýnda þeddeli kalýnca gelmesin dilerdim yeni bir sabah daha gelmesin v”av yutan sancýma gündüzler deðmesin
artçý kâbuslar bir fýrtýna gibi uyanýrdý içime atardý seni þahdamarýmda kal diyen bir kahýr la çýðlýk bir dua ve tutardý kalbimi her gece ellerin birde baþýmýn omzunu g/özlediði kadar müntehir o sessizlikte çöz beni ve sev ölümün kördüðüm sesinde soluðum olsun sana pan/zehir ya da boþ ver geç aldýrma sevme artýk vesair
bir masaldý kader annemin yüzümü öptüðü kadar
yaðmurlarý ucu ucuna baðlardým her geçen dün bilirsin mi bu günün kuraklýðý sýzýlarýmý yarýna b/asýnca düþlerimize son bir yaðalým belkisin de diyordum hani aylardan telaþsýz bir haziran düþerdi aramýza mevsim kabuðunu soyunca bu yorgun baharda dikenler çýplak bir aðrý olurdu ay temmuza koþtukça ve çökerdi içime heybetin seni özlediðim her anda cennet kadar uzaktýn cehennem rengi suskun oysa belliydi hükmü ateþin adresi bana ondan kovulurdum secdelerimde mahzun bir azarla akýllý uslu aðladýkça sana susardým aþka mecburdum anla önüm ardým dört yaným Mevla
yer ile gök arasý bir çýðlýk kopardý sonra damlalar üstümüzden müteessir kovulunca yýldýrým yaðacaktý birazdan belli ateþ bile toplanmýþtý kül yuvasýnda sema dilsiz bir þairdi yerinde meleklerin yurdu yine hep çile þahit olacaklar bir yeni ölüme daha az sonra merhamet göçerdi mavillikden ebedi o kinle umut aðacýna son balta deðince hapsolurdum kara bulutlarýn göz çukurlarýnda ezilirdi içimde can kusan bir Leyla beklerdim toprak gibi gururla gelecek olaný ve hayat köprüsüne bir duhan daha inerdi terk ederdi yer yüzünü nehirler öyle sessiz lal akardý yüzüm uzak pencerelerde bakarken yaþam gözlerimin çapý bir kýyam kadar þekilsiz ve birikmesin diye içimize yeniden sesimiz boðazýmda kördüðüm bir hýçkýrýk rengi b/akardým renksiz artýk bil ölemiyordum sensiz ecelin elleri neden böyle çok hissiz
zamanýn rikkatinde kýrýlýrken hüzün romatizmasý azardý içimdeki rüzgârýn ezip geçerdim sana bakan yýllarý hiç aldýrmadan boðum boðum haykýrarak duy beni derdim yar(a)daþým la içerdim adýnýn söz yaþlarýný içimde dua dua kuþlar derdim yine kuþlar en büyük derdimiz bölünürdüm muzdarip bir savruluþla ve nihayet senden habersiz þiirlerce sana sýðýnýp satýrlarýnda s/inerdim en son dudaklarýnda kan/ayan “kün” sokaðýnda kýrýlýrdý serçe parmaðý göðsümün tam ortasýndan acýlarýna bulanarak yelkovan kuþlarý yýrtardý içimde seni ve sana koþan zamanýn sesini gömerdik damarýmda öylesi kanamalý Kudüs”ün organik gülüþü gibi yaralýyým iþte böyle çileli
taþýnýyorum yine anlayacaðýn seni alnýmýn yazgýsýnda gürlerken sana ömrüm topraðýn günahý ne çok diyorum nasýl bir aþiyan bu çözemiyorum ne çok ceset kokuyor ellerim bu gün intihara teþebbüs ettiðinden beri her dün seni bir cinayet gibi günbegün karmaþýk sevdim ki biliyordum kavli suçumdun ve ateþlerce günahýnda ayan büyüdüm bunu da biliyordun ve bir çocuk daha gömüldü içime gördüm suçlu artýk kader deðildi seni kederle tövbede söndüm kapýsý örtüldü sana bakan ellerimin artýk öksüz sün bundan çok fazla eminim bu sana son sözüm
unutmadý beni ölüm sende unut (y/an)ma sevgilim
çünkü bu sabah düþ yiyen kuþlar sýcak bir teni topraða gömdüler ve Annemin h/içi kadar sevip bana acýmadýlar
HA”y olan durma cevap ver bana kanatlarý(m)ný takacak kim var
parmaklarým s/onsuz bir gök bu aralar ararda öyle bir arar uyanýn artýk diyorum uyanýn kuþlar ödenecek borcum var yaþýmca yaþadýðým kadar
...
MHD Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.