Orman

Kendine esen rüzgarla derinleþen
yüzü bir adamýn durur
ve ormana bakar, bu benim.
Damarlarýn ugultusunu duyar bir sarnýçtan
gizli bir kente döþenmiþ su yollarýnýn
Aðaçlarýn sararmýþ yaprak uçlarý
dalarken gökyüzünün karanlýk denizine
kökler büyülü bir ýþýkla aydýnlanýr ve toprak
yabancý bir mimariye açýlýr, bana ait olan.
Yalnýzlýk, doðunun bildik çarþýsý
kendi alýþveriþiyle canlanýr, yeni bir ýrkýn
kölesi masmavi bir adam haber bekler, benden
yabancý bir tapýnaðýn tanrýçasýna.
Ötmeyen soyu tükenmiþ kuþun saati
alacakaranlýðý gösterir, gündüze mi geceye mi
gideceði belirsiz bir yolcu gibi. Ben.
Anýlar biter ve bir cumhuriyetin
sýnýrlarý silinir.
Çekilirken bir çýnarýn burcuna
yüzünün gölgesi olan güneþ bayraðý,
bir adam çam iðnelerinden bir çelenk koyar
kayanýn dibine, bir gençlik anýtý olan kayanýn.
Sonra aðýr aðýr aðaca dönüþür
Geleceðe ve sonsuzluða uzatýr yapraklarýný
sürgünde bir kýral gibi, ülkesi olmayan
Býrakýr kýlýcýný topraða
rüzgar ve büyüyle gelen adam
Geriye uzak bir uðultu kalýr ve kimsenin
ayak basmadýðý bir orman.
Sosyal Medyada Paylaşın: