Hasreti denizlerin, Denizler kadar derin Ve o kadar bucaksýz... Ta karþýmda, yapraksýz, Kullanýlmýþ bir takvim... Üzerinde bir resim: Azgýn, sonsuz bir deniz; Kaygýsýz, düþüncesiz, Çalkanýyor boþlukta. Resimdeyse bir nokta: Yana yatmýþ bir gemi... Kaybettiði âlemi Arýyor deryalarda. Bu resim rüyalarda Gibi aklýmý çeldi; Bana sahici geldi. Geçtim kendi kendimden, Yüzüme, o resimden, Köpükler vurdu sandým; Duymuþ gibi týkandým, Ciðerimde bir yosun. Artýk beni kim tutsun? Denizler oldu tasam. Yakar, onu bulmazsam, Beni bu hasret, dedim, Varýrým, elbet, dedim, Bir ömür geze geze, Takvimdeki denize. Ne var, bana ne oldu, Odama nasýl doldu, Birdenbire bu meltem? Ve dalgalandý perdem, Havalandý kâðýtlar. Odamda kýyamet var! Ah yolculuk, yolculuk! Ne kadar baygýn, soluk, O gün bizde betbeniz; Ve ne titrek kalbimiz Ve eþyamýz ne küskün! Yola çýktýðýmýz gün, Bir sýraya dizilmiþ, Gözyaþlarýný silmiþ, Bakarlar sinsi sinsi. Niçin o ânda hepsi, Bir kuþ gibi hafifler, Arkadan geleyim der? Niçin o güne kadar, Dilsiz duran ne kadar Eþya varsa dirilir, Yolumuza serpilir? Ufak böcekler gibi, Gezer onlarýn kalbi, Üstünde döþemenin. Bir gizli didiþmenin Saati çala o ân; Birden bakar ki, insan, Her þey karmakarýþýk. Ayýrmak olmaz artýk Bir kalbi bir taraktan; Ve kalb, aðlayaraktan, Çekilir geri geri, Terkeder bu mahþeri. Bu mahþerin içinden O gün ben de geçtim, ben; Nem varsa, evim, anam, Çocukluðum hatýram Ve ne sevdalar serde, Býraktým gerilerde, Kaçar gibi yangýndan. Rüzgârlarýn ardýndan, Baktým da süzgün süzgün, Kurþun yükünü gönlün, Tüy gibi hafiflettim, Denize hicret ettim...
1931
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necip Fazıl Kısakürek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.