Kaldırımlar II
Baþýný bir gayeye satmýþ kahraman gibi,
Etinle, kemiðinle, sokaklarýn malýsýn!
Kurulup þiltesine bir tahtaravan gibi,
Sonsuz mesafelerin üstünden aþmalýsýn!
Fahiþe yataklardan kaçtýðýn günden beri,
Erimiþ ruhlarýmýz bir derdin potasýnda.
Senin gölgeni içmiþ, onun gözbebekleri;
Onun taþý erimiþ, senin kafatasýnda.
Ýkinizin de ne eþ ne arkadaþýnýz var;
Sükût gibi münzevi, çýðlýk gibi hürsünüz.
Dünyada taþýnacak bir kuru baþýnýz var;
Onu da, hangi diyar olsa götürürsünüz.
Yaðýz atlý süvari, koþtur atýný, koþtur!
Sonunda kabre çýkar bu yolun kývrýmlarý.
Ne kaldýrýmlar kadar seni anlayan olur,
Ne senin anladýðýn kadar kaldýrýmlarý...
1927
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necip Fazıl Kısakürek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.