Zevcem, ruhu revaným Hatice Pîrâyende, ölümü düþünüyorum, demek ki arteryo skleroz baþlýyor bende... Bir gün kar yaðarken, yahut bir gece, yahut bir öðle sýcaðýnda, hangimiz ilkönce, nasýl ve nerde öleceðiz? Nasýl ve ne olacak ölenin son duyduðu ses, son gördüðü renk, kalanýn ilk hareketi ilk sözü ilk yediði yemek? Belki de birbirimizden uzakta öleceðiz. Haber çýðlýklarla gelecek, yahut da ima edecekler, ve kalaný yalnýz býrakýp gidecekler... Ve kalan karýþacak kalabalýða.
Yani efendim, hayat... Ve bütün bu ihtimâlât 1900 kaç senesinin kaçýncý ayý kaçýncý günü kaçýncý saatinde?
Zevcem, ruhu revaným Hatice Pîrâyende, ölümü düþünüyorum, geçen ömrümüzü düþünüyorum. Kederli rahat ve hodbinim. Hangimiz ilkönce nasýl ve nerde ölürsek ölelim, seninle biz birbirimizi ve insanlarýn en büyük dâvasýný sevebildik - dövüþtük onun uðruna -, «yaþadýk» diyebiliriz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım Hikmet Ran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.