Yine İyimserlik Üstüne

Saðlýðýmda açýldý kosmos yolu,
Moskova’da açýlýþ törenindeyim.
Avucumda bir çocuðun sarýþýn eli,
bir yýlbaþý aðacý önündeyim.

Biliyordum, yaþýna bile gelmeden,
gözlerinde sýrça toplar yanan çocuk,
yolcu füzeleri güneþe doðru, yýldýzlarýn arasýndan,
balýklar gibi sessiz sedasýz akýp gidecek.

Ama füze yolcularý yola çýkabilecek mi pasaportsuz?
Bilet olacak mý? Parayla mý alacaklar?
Ve uzaklaþýp karpuzlaþýr, elmalaþýrken dünyamýz,
ýstýratosferde savaþ füzelerine mi rastgelecekler?

Beni ilgilendiren bavullarýnýn eþyasý deðil,
yüreklerinin yükü.
Korkuyorlarsa kimden, neden, niçin, nasýl?
Ya ara hýrsý? Emir verme meraký?

Yüzüne yýlbaþý aðacýnýn telli pullu
aydýnlýðý vuran çocuk,
belli, bilmiyorum neden, ama belli
yaþayacak benden iki kere çok.

Kosmosa filan gidip gelecek. Ýþ bunda deðil.
Yeryüzünde görecek mucizenin büyüðünü :
tek insan milletini pýrýl pýrýl.
Ben iyimserim, dostlar, akarsu gibi...

Moskova - 07.01.1959
Sosyal Medyada Paylaşın: