Şaban Oğlu Selim İle Kitabı

I
ÝSTANBUL’DA, BALIKPAZARI’NDA, BÝR MEYHANEDE
BÝR HAPÝSANE MUKAYYÝDÝ

«- Yanarak,
yanarak parmaklarý þerrârelerden
insan yüreklerine dokundu bu elleri
yirmi beþ senedir
yani bir rubu asýr
hapisane kaleminde mukayyit kulunuzun...
Ýnsanoðlunun ömrü
belki lüzumundan fazla kýsa
belki lüzumundan fazla uzun...
Bir tek daha içelim...
"Aðlamaktan,
aðlamaktan yine zehroldu þarabým bu gece..."»

Kalktý Bebek tramvayý Eminönü’nden.
Zifiri karanlýk Balýkpazarý.
Meyhanenin camlarýna yaðmur yaðýyor...

«- Ruhum,
"havâda yapraða döndürdü rûzigâaar beni..."
Muallim Naci merhum...
Bu hâyý huy
bu hâyý huy neden?
Ve insanlar neden dolayý
þu tabakta yatan uskumru gibi mahzun?
Kýyamet günü
bir suali var Ezraile
hapisane kaleminde mukayyit kulunuzun...
Bir tek daha içelim...

Hiç adam asýlýrken gördünüz mü?
Yarýn bir tane asacaðýz,
þafakla
þafakla beraber...
Abdülhamid
atardý Týbbiye talebesini
Sarayburnu’ndan.
Akýntý götürmüþ çuvallarý
bulamadýlar...
Çok adam
çok adam asýldý Hürriyette...
Eskiden köprü baþýnda asarlardý,
bunu Sultanahmet’te...
Yaðmur dinmezse ýslanacak...
Bir tek daha içelim...
Ýstanbul þehrinin yoktur menendi.
"Âdemin
âdemin canlar katar âbuhavâsý cânýna..."
demiþ,
demiþ þair Nedim Efendi...»


II

ÞABAN OÐLU SELÝM

Beykoz’un cam fabrikasý
moderen fabrikadýr.
Pencere camlarýný biraz dalgalý çýkarýr,
biraz çarpýksa da su bardaklarý,
kesme likör kadehleri harikadýr...

Ustabaþý deðildi Selim
büyük ustalarýn hünerini almýþtý ama.
Onun elinden çýkan cama
gözlerin kapalý ayna dökebilirsin.
Selim daima
büyük bir sýrrý çözmek
bir þeyler anlamak ister gibi bakar adama.
Ýnandýklarýna katýksýz inandý,
sevdiklerini hilesiz sevdi Selim.
Severdi pencere camlarýný,
severdi lamba þiþelerini,
karafakileri sever,
likör kadehlerine düþmandý...


III

KUZGUNCUK

Beykoz’da oturmalý
Beykoz’da çalýþan adam.
Fakat Kuzguncuk þirin yerdir
ve gayet nefis yapar gül reçelini
pansiyoncu Madam
ve kýzý Raþel...

Aynada bir kartpostal :
bir manzara Nis þehrinden.
Ýskemle, karyola, konsol...
Denize nazýrdý pencereleri...
Güneþte tavana sularýn ýþýltýsý vurur,
karanlýk þilepler geçerdi geceleri
insaný olduðu yerde
eli böðründe býrakarak...

Selim’in odasý havadardý.

Kýrmýzý yazmalar kururdu yandaki boþ arsada.
Saðda Cevdet Paþa yalýsý.
Yalýda bir tavus kuþu
bir de Mebrure Haným vardý.
Mebrure Haným
tafta entariler giyerdi.
Çok ihtiyardý
ve mavi gözleri kördü.
Tentene iþlerdi Mebrure Haným.
Uyanýr bir beyaz güle baþlar,
uyurken daðýtýrdý gülünü...
Merhum Cevdet Paþa yalýsýnda
Mebrure Hanýmý unutmuþlardý...

Beykoz’da oturmalý
Beykoz’da çalýþan adam.
Fakat Kuzguncuk þirin yerdir
Ve kýrmýzý yazmalar kuruyan boþ arsadan
dünyayý zapta gidecek olan
pulsuz balýklar gibi çýplak çocuklarýn
her akþam dinlerdi çýðlýklarýný Selim...


IV

KÝTAP

«Kitap rüzgâr olmalý, perdeyi kaldýrmalýdýr,
kitap, kanber tayý olmalý Þah Ýsmail’in
seni sýrtýna alýp
devlerin üstüne saldýrmalýdýr.
Devler kale kapýsýnda
devler yedi baþlý ve simsiyah dururlar...
Onlarý mutlaka yeneceksin.
Bir duvar yýkýlacak
bir bahçeye ineceksin...»

Böyle bir kitap buldu Selim :
Kara kara yazýlar
beyaz kâat üstünde.
Büyücek bir el kadar
kýrk yapraklý bir kitap...


V

SON VAPUR

Kalktý son vapur iskeleden.
«64» numara, pul pul karýþýp yýldýzlara
boþ ve yorgun akýyor suyun üstünde...

Gece seslerle dolu.
Aynada : Raþel’in kolu
Selim’in eli
ve son vapurun yolu...

«- Selim, ateþ gibi elin...»

Eli beyazdý,
karanlýk gözleri
ve kýrmýzý saçlarý vardý Raþel’in...


VI

YÝRMÝ BÝRÝNCÝ YAPRAK

«Topraðýn ismiyle baþlarýz söze.
Sen ki topraksýn
seni sevmeyi bilmeli.
Sendedir ekinimizin tohumu
ve yapýlarýmýzýn temeli.
Demirimiz ve kömürümüz sendedir.
Sendedir rüzgârlarýn gibi geçen ömrümüz,
sendedir...
Sen ki topraksýn,
durup dinlenmeden deðiþirsin.
Sen su damlalarýnda halkeyledin bizi.
Biz seni deðiþtirip
deðiþtirmedeyiz kendi kendimizi...»

Bu, yirmi birinci yapraktýr.
Selim kapattý kitabý.
Hürriyetin ilk þarkýsý anlamaktýr.
Ve Selim,
ve Þaban oðlu Selim þarký söylüyor...


VII

RAÞEL’ÝN RÜYASI

«- Hasan Ustayý çýkarmýþlar iþinden.
Çocuklarý var :
þu kadar, þu kadar...
Laz fýrýncý dükkânýný kapatmýþ,
ve Doktor Moiz
dün vurdu kendini...
Seni dinledim dinleyeli, Selim,
korkulu rüyalar görüyorum :
Þiþman adamlar, kollarý alabildiðine uzun,
týrnaklarýnda kan
omuzlarýnda altýn çuvallarý
rap, rap, yürüyorlar...
Ne çok insan öldürüyorlar, Selim,
ne çok insan öldürüyorlar...»

«- Korkma günler bizimdir,
bizimdir, Raþel’im...»


VIII

KIRKINCI YAPRAK

«Gelirken dünyaya kanla, ateþle,
çaðýrdýlar yedi kat yerin altýndan
mezarlarýný kazacak olanlarý...»

Bu kýrkýncý yapraktýr.
Selim kapattý kitabý.
Anladýðýný anlatmayan alçaktýr...
Ve Selim,
ve Þaban oðlu Selim...


IX

ÝSTANBUL’DA, HAPÝSANEDE HAPÝSANE MUKAYYÝDÝ

«- Bugün bir hayli yolcu aldýk.
Bu meyanda :
gümrük ihtilâsý,
eroin þebekesi ve Topkapý cinayeti
geldiler.
Mevcut : 727.
Kadýnlar hariç.
Bugün de geçirdik vakti keraheti...
Bir misafir daha var,
onu da kaydedelim :
1328,
1328 doðumlu
Þaban oðlu...
Mirim,
ben yazarken
sen pencereden bir nazar et :
böyle akþam ýþýðýnda
durur
durur taþtan deðil
renkli camlardan yapýlmýþ gibi Sultanahmet...
... 1328
1328 doðumlu
Þaban oðlu
Þaban oðlu Selim...
Ayaklarýnýn üstüne basamýyor
ve sol gözü kan içinde...
Esbabýný bilirim...
Mirim,
bu hâyý huy,
bu hâyý huy neden bu beldede?
Ey Fuzuli nerdesin?
Nerdesin Galip Dede?
Ey Nedim...
Ýstanbul þehrinin yoktur menendi.
"Âdemin
âdemin canlar katar âbuhavâsý cânýna..."
demiþ,
demiþ þair Nedim Efendi...»
Sosyal Medyada Paylaşın: