Onun Doğuşu ve Demirhane Bacası

Demirhane bacasý ki
yaðmurda ümitsiz ve müntekim
dururdu.
Ve rüzgâr ki kendini
kaldýrýp kaldýrýp demirhane bacasýna vururdu.
Ve siyah bir yelken gibi gece rüzgârdayken,
sahip deðilken aðaçlar dallarýna, kuþlar kanatlarýna,
ve çekerken karanlýktan yýldýrýmlarý toprak,
insanlar ve âletler býrakýp kaldýrýmlarý
derin uykulardayken
bir zemin katýnda bir çocuk doðdu.
Yýldýzlar teker teker
deste deste yandýlar.
Yýldýzlar, onun çocuk gözleri gibi aydýnlýk
ferah veren
kerim olandýlar...
Demirhane bacasý
ýþýyýp gülümsedi,
dedi :
« - Zemin katýnda doðan bil ki o dur.
Rehber ve delil ki o dur.
Fikri derin, þefkati gani, gazabý yamandýr,
âletsizlerin oðlu,
âletsizlere âlet verecek olandýr.
O, onlarýn içinde, onlarýn önünde o,
matem gecesinde, kavga yerinde, bayram gününde o.
Ve o her yanýndan ana kucaðý gibi
saracaktýr onlarý.
Ona ram olacak dört kadim unsur :
âteþ ve toprak, rüzgâr ve yaðmur.
Ve körler hikâyesinin son babýný
o, tekmil ettirecektir.
Yazacaktýr insanoðlu öz kitabýný
bilerek
isteyerek.»

Sustu demirhane bacasý.
Söküyor þafak.
Sosyal Medyada Paylaşın: