Kuvâyi Milliye - Dördüncü Bap

Nurettin Eþfak’ýn Bir Mektubu
Ve
Bir Þiiri


Kardeþim,
sana bu mektubu Ankara’da Kuyulu kahvede yazýyorum.
Hep ayný Anadolu havalarýný çalýyor gramofon
kocaman bir boru çiçeðine benzeyen aðzýyla,
Dýþarda yaðmur...
Mektepten istifa ettim.
Cepheye gidiyorum ihtiyat zabitliðiyle.
Çocuklarýmýza Türkçe okutmak,
öðretmek, sevdirmek onlara
dünyanýn en diri, en taze dillerinden birini,
kendi dillerini,
güzel þey,
büyük þey.
Fakat bu dilin insanlarý için çakmak çalmak cehpede
daha büyük
daha güzel.

Biliyorum :
iþ bölümünden bahsedeceksin.
Fakat, Ankara’da çocuklara ders vermek,
bozkýrda ateþ hattýna girmek
haksýz ve hazin
bir iþ bölümü.
Öyle günlerde yaþýyoruz ki
ben bir iþ yapabildim diyebilmek için :
hep alnýnýn ortasýnda duyacaksýn ölümü.

Bak, tam sana bunlarý yazarken
asker geçiyor sokaktan ;
yaðmurda harap postallarýnýn meþinini ýslatarak
Meclis’in önüne doðru iniyorlar,
Ýstasyona gidecekler.
Ve türkü söylerken, her nedense her zaman yaptýðý gibi,
sesini incelterek marþ okuyor genç Türk köylüsü :
«Ankara’nýn taþýna bak,
gözlerimin yaþýna bak...»

Yüzleri mühim, dalgýn ve yorgun.
Týraþlarý uzamýþ biraz.
Elleri büyük ve esmer.
Elâ gözlüler, kara gözlüler, mavi gözlüler.

Yine birdenbire Yunus Emre geldi aklýma.
Baþka türlü anlýyorum ben Yunus’u :
Bence onda bütün bir devir dile gelmiþ Türk köylüsü :
öte dünyaya dair deðil,
bu dünyaya dair kaygýlarýyla...

Bir þiir yazdým,
garip bir þiir,
«Türk Köylüsü» diye.
Bir tuhaf mý oluyor böyle günlerde þiir yazmak?
Her ne hâl ise, hoþça kal, gözlerinden öperim.

Kardeþin
Nurettin Eþfak


Türk Köylüsü

Topraktan öðrenip
kitapsýz bilendir.
Hoca Nasreddin gibi aðlayan
Bayburtlu Zihni gibi gülendir.
Ferhad’dýr
Kerem’dir
ve Keloðlan’dýr.
Yol görünür onun garip serine,
analar, babalar umudu keser,
kahbe felek ona eder oyunu.
Çarþambayý sel alýr,
bir yâr sever
el alýr,
kanadý kýrýlýr
çöllerde kalýr,
ölmeden mezara koyarlar onu.
O, «Yûnusû biçâredir
Baþtan ayaða yâredir»,
aðu içer su yerine.
Fakat bir kerre bir derd anlayan düþmeyegörsün önlerine
ve bir kerre vakteriþip
«-Gayrýk yeter!...»
demesinler.
Bunu bir dediler mi,
«Ýsrâfil sûrunu urur,
mahlûkat yerinden durur»,
topraðýn nabzý baþlar
onun nabýzlarýnda atmaða.
Ne kendi nefsini korur,
ne düþmaný kayýrýr,
«Daðlarý yýrtýp ayýrýr,
kayalarý kesip yol eyler âbýhayat akýtmaða...»
Sosyal Medyada Paylaşın: