Akrep gibisin kardeþim, korkak bir karanlýk içindesin akrep gibi. Serçe gibisin kardeþim, serçenin telaþý içindesin. Midye gibisin kardeþim, midye gibi kapalý, rahat. Ve sönmüþ bir yanardað aðzý gibi korkunçsun, kardeþim. Bir deðil, beþ deðil, yüz milyonlarlasýn maalesef. Koyun gibisin kardeþim, gocuklu celep kaldýrýnca sopasýný sürüye katýlýverirsin hemen ve âdeta maðrur, koþarsýn salhaneye. Dünyanýn en tuhaf mahlukusun yani, hani þu derya içre olup deryayý bilmiyen balýktan da tuhaf. Ve bu dünyada, bu zulüm senin sayende. Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eðer ve hâlâ þarabýmýzý vermek için üzüm gibi eziliyorsak kabahat senin, - demeðe de dilim varmýyor ama - kabahatýn çoðu senin, caným kardeþim!
1947
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım Hikmet Ran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.