Daðlarda tek tek ateþler yanýyordu. Ve yýldýzlar öyle ýþýltýlý öyle ferahtýlar ki sayak kalpaklý adam nasýl ve ne zaman geleceðini bilmeden güzel, rahat günlere inanýyordu ve gülen býyýklarýyla duruyordu ki mavzerinin yanýnda, birden bire beþ adým saðýnda onu gördü. Paþalar onun arkasýndaydýlar. O, saati sordu. Paþalar `üç’ dediler. Sarýþýn bir kurda benziyordu. Ve mavi gözleri çakmak çakmaktý. Yürüdü uçurumun kenarýna kadar, eðildi durdu. Býraksalar ince uzun bacaklarý üstünde yaylanarak ve karanlýkta akan bir yýldýz gibi kayarak Kocatepe’den Afyon Ovasý’na atlayacaktý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım Hikmet Ran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.