Bir Cezaevinde, Tecritteki Adamın Mektupları

1
Senin adýný
kol saatýmýn kayýþýna týrnaðýmla kazýdým.
Malum ya, bulunduðum yerde
ne sapý sedefli bir çaký var,
(bizlere âlâtý-katýa verilmez),
ne de baþý bulutlarda bir çýnar.
Belki avluda bir aðaç bulunur ama
gökyüzünü baþýmýn üstünde görmek
bana yasak...
Burasý benden baþka kaç insanýn evidir?
Bilmiyorum.
Ben bir baþýma onlardan uzaðým,
hep birlikte onlar benden uzak.
Bana kendimden baþkasýyla konuþmak
yasak.
Ben de kendi kendimle konuþuyorum.
Fakat çok can sýkýcý bulduðumdan sohbetimi
þarký söylüyorum karýcýðým.
Hem, ne dersin,
o berbat, ayarsýz sesim
öyle bir dokunuyor ki içime
yüreðim parçalanýyor.
Ve týpký o eski
acýklý hikâyelerdeki
yalnayak, karlý yollara düþmüþ, yetim bir çocuk gibi bu yürek,
mavi gözleri ýslak
kýrmýzý, küçücük burnunu çekerek
senin baðrýna sokulmak istiyor.
Yüzümü kýzartmýyor benim
onun bu an
böyle zayýf
böyle hodbin
böyle sadece insan
oluþu.

Belki bu hâlin
fizyolojik, psikolojik filân izahý vardýr.
Belki de sebep buna
bana aylardýr
kendi sesimden baþka insan sesi duyurmayan
bu demirli pencere
bu toprak testi
bu dört duvardýr...

Saat beþ, karýcýðým.
Dýþarda susuzluðu
acayip fýsýltýsý
toprak damý
ve sonsuzluðun ortasýnda kýmýldanmadan duran
bir sakat ve sýska atýyla,
yani, kederden çýldýrtmak için içerdeki adamý
dýþarda bütün ustalýðý, bütün takým taklavatýyla
aðaçsýz boþluða kýpkýzýl inmekte bir bozkýr akþamý.

Bugün de apansýz gece olacaktýr.
Bir ýþýk dolaþacak yanýnda sakat, sýska atýn.
Ve þimdi karþýmda haþin bir erkek ölüsü gibi yatan
bu ümitsiz tabiatýn
aðaçsýz boþluðuna bir anda yýldýzlar dolacaktýr.
Yine o malum sonuna erdik demektir iþin,
yani bugün de mükellef bir daüssýla için
yine her þey yerli yerinde iþte, her þey tamam.
Ben,
ben içerdeki adam
yine mutad hünerimi göstereceðim
ve çocukluk günlerimin ince sazýyla
suzinâk makamýndan bir þarký aðzýyla
yine billâhi kahredecek dil-i nâþâdýmý
seni böyle uzak,
seni dumanlý, eðri bir aynadan seyreder gibi
kafamýn içinde duymak...

2
Dýþarda bahar geldi karýcýðým, bahar.
Dýþarda, bozkýrýn üstünde birdenbire
taze toprak kokusu, kuþ sesleri ve saire...
Dýþarda bahar geldi karýcýðým, bahar,
dýþarda bozkýrýn üstünde pýrýltýlar...
Ve içerde artýk böcekleriyle canlanan kerevet,
suyu donmayan testi
ve sabahlarý çimentonun üstünde güneþ...
Güneþ,
artýk o her gün öðle vaktine kadar,
bana yakýn, benden uzak,
sönerek, ýþýldayarak
yürür...
Ve gün ikindiye döner, gölgeler düþer duvarlara,
baþlar tutuþmaya demirli pencerenin camý :
dýþarda akþam olur,
bulutsuz bir bahar akþamý...
Ýþte içerde baharýn en kötü saatý budur asýl.
Velhasýl
o pul pul ýþýltýlý derisi, ateþten gözleriyle
bilhassa baharda ram eder kendine içerdeki adamý
hürriyet denen ifrit...
Bu bittecrübe sabit, karýcýðým,
bittecrübe sabit...

3
Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneþe çýkardýlar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniþ olduðuna þaþarak
kýmýldanmadan durdum.
Sonra saygýyla topraða oturdum,
dayadým sýrtýmý duvara.
Bu anda ne düþmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karým.
Toprak, güneþ ve ben...
Bahtiyarým...

1938
Sosyal Medyada Paylaşın: