Ağa Camii
Havsalam almýyordu bu hazin hali önce
Ah, ey zavallý cami, seni böyle görünce
Dertli bir çocuk gibi imanýma baðlandým;
Allah’ýmýn ismini daha çok candan andým.
Ne kadar yabancýsýn böyle sokaklarda sen!
Böyle sokaklarda ki, anasý can verirken,
Iþýklý kahvelerde kendi öz evladý var...
Böyle sokaklarda ki, çamurlu kaldýrýmlar,
En kirlenmiþ bayraðýn taþýyor gölgesini,
Üstünde orospular yükseltiyor sesini.
Burda bütün gözleri bir siyah el baðlýyor,
Yalnýz senin göðsünde büyük ruhun aðlýyor.
Kendi elemim gibi anlýyorum ben bunu,
Anlýyorum bu yerde azap çeken ruhunu
Bu imansýz muhitte öyle yalnýzsýn ki sen
Bir teselli bulurdun ruhumu görebilsen!
Ey bu caminin ruhu: Bize mucize göster
Mukaddes huzurunda el baðlamayan bu yer
Bir gün harap olmazsa Türkün kýlýç kýnýyla,
Baþtan baþa tutuþsun göklerin yangýnýyla!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım Hikmet Ran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.