Çocukluðumdan beri ezberimde. “Garip kuþun yuvasýný Allah yapar.” Bilirim mecazý da gerçeði de. Ama neylesin garip kuþ evi. Ona anlam veremem. Zaten adý üstünde garip deðil mi? Garibim yýllardýr türkülerde. Þiirlerde, öykülerde. Hani Orhan Veli: “Ýstanbul’un orta yeri sinema. Garipliðim mahzunluðum, Duyurmayýn anama.” dememiþ olsa bile, Yunus’un : "Bir garip ölmüþ diyeler. Üç günden sonra duyalar. Soðuk su ile yuyalar. Þöyle garip bencileyin.” Dizeleri yeterde artar bize. Tüm gariplere...
Selâm olsun! Yurdumun yurtsuz yuvasýz gariplerine. Yazýklar olsun! Hortum zenginlerine. Onlarýn hempalarýna. Destekçilerine… Tüh olsun! Allah’ýn verdiði Akýl ve el varken. Garip kuþun yuvasýný, Sorumsuzca ve Arsýzca Allah’a havale edenlere. Ankara, 28.10.2007Ýbrahim Kilik
Sosyal Medyada Paylaşın:
zakir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.