VUSLAT

Daha ne idim çok küçüktüm,
Ayýrdýlar garip anamdan,
Ýlk gördüðümde anamý,
Yýllar,yýllar geçmiþti aradan.

Tayinim çýktý yeþil bir ilçeye,
Benziyordu cennetten bahçeye,
Gördüm anamý o bahçede,
Benziyordu bir çiçeðe.

Parkta oturmuþ tek baþýna,
Boðulmuþtu göz yaþýna,
Tutamadým kendimi nedendir,
Gittim hemen yaný baþýna.

Kalktý ayaða görünce beni,
Dedi bana tanýdým seni,
Sen sen yavrum kuzum,
Sarýldý kaynamýþtý kaný.

Attým kendimi kucaðýna,
Öpücükler kondurdum yanaðýna,
Anam anam caným anam,
Dedim sarýldým boynuna.

Gam,keder,çile onu yýkmýþ,
Gözler elaydý þimdi çökmüþ.
Evlat hasretinden anam,
Yanmýþ,tütmüþ,yaþlar dökmüþ.

Mutluyduk artýk her ikimiz,
Gülüyordu aðlayan gözlerimiz.
Rabbim’e þükürler olsun,
Ayrýlmayacaðýz artýk biz.

ÝREM Bayrakçý

ADANA
Sosyal Medyada Paylaşın: