Son fasýl dönecekti sanki zaman! Son perdesinde, ömrün, son sözler yankýlandýðý an, sahnede, anlamýný yitirecekti zaman… Hýçkýrýklar duyulacaktý bir an… Kapanacaktý perdeler! … Hayret! Bir ömrün hikayesi, Kýsa mýydý? Üç, beþ kelimeye sýðacak kadar!
Neydi! Okunan Selâ mý? Yoksa, þu giden yolcu muydu? Gönlüme hüznü çalan! Gidiþin öyküsüydü belki de! Kimdi giden! Ben miydim yoksa!
Þu damlalar da neyin nesi..! Ayyaþ saðanaklarý mý gözlerin? Ondan mý? Gözlere uðramayý reddediyordu uykular…
Sýyrýlýrken düþüncelerden yavaþ, yavaþ Gün dönümüydü vakit öterken bülbül, bir baþka esiyordu rüzgar, Ve sanki, diyordu ki; ‘’Vakit varken daha, kaldýr perdelerini, gönlün’’
27 mayýs 2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gül Şehri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.