gülmüyor yüzüm günlerdir ömrümün hangi saatindeyim unutulmuþ biriyim ... kimsesizlik iyileþmeyen bir yara olmalý bu þehirde yalnýzlýk birbirini görmeyen iki sevgili ölüm gibi çýð misali düþüyorum uzaklýðýn karanlýðý çöküyor yalnýzlýðým büyüyor bir yolculuða çýkýyorum beni hiç yalnýz býrakmayacak beyaz gömleðim hem kefenim ..
Mustafa kaya Çengelköy/ 12.03.2012 Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.