Hayatýmýn ilk yýllarýndan itibaren beni hatadan hataya sürükleyen hatayý da düþünerek sana kurduðum saatleri kýrdým attým denize kaldýrdým düþüncemin üstündeki perdeyi ve sonra koþtum alacakaranlýkta caddelerde Musa’nýn asasý yoktu ellerimde ellerinde tahta atý çocukluðumun ellerimde büyük boþluðu yokluðun.
Þarkýn esrik ve yorgun bakýþlarý var gözlerimde dinlediðim þarkýlarda hüzün sis ve duman var önümdeki köprüde bir türlü geçilmiyor olsada içimde kan aðlayan bir münadi saklý dururken bana ait bir gülümseme var yüzümde omuzlarýmda Âdem’den kalan aðýr yük.
Her gün bir yanýmý götürür zaman vaveyla ile karýþýk sesim çarparken önüme çýkan duvarlara…
Ahmet Selim GÜL
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet selim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.