AVARA
anýmsýyor musun?
bir çetemiz vardý: Vahþi Siyah Atlar
ýsmarlama serserilikler yaþardýk
kimseden bir þey demeden kaçýp gitmeler gibi
sokaklarda sabahlamak, parklarda yatmak
yabancýlarý mahalleye sokmamak gibi
Ve bir gün gideceðimiz bir Amerika vardý
herkesin bir Amerika’sý vardý o zamanlar
herkes gece istasyonlarýnda
kendi Amerika’sýný aradý
kýsýk ýþýklý arkadaþ odalarý
plaðýn bir yüzünü kaplayan uzun parçalar eþliðinde
kendi rüyalarýmýza dalar, daðýlýrdýk
okyanuslar, gemi yolculuklarý, kanayan ýslýklar
ve dünyanýn bütün limanlarý
önümüzdeki sessizce uzardý
BÝTERDÝ PLAK, DÝSK BOÞA DÖNERDÝ.
DÜÞLERÝMÝZ ÇARPIP GERÝ DÖNEN SULARDI ÞÝMDÝ
BÖYLE ZAMANLARDA ÝLK SÖZÜ SÖYLEMEKTEN
KAÇINIRDI HERKES
SONRA BÝR USULCA KALKAR, HERKESE ÇAY KOYARDI
ANIMSIYOR MUSUN?
vahþi siyah atlardýk
kentin ýþýklý çöllerinde kendi izini arayan
deri ceketlerimize sýðdýramadýðýmýz düþlerimiz kadar
asýk ve düþmandýk
dünya acýtýrdý bizi. her þey kanatýr, her þey yaralardý
seviþmek çekip çýkarmazdý bizi derinliðimizden
öfkemizi dindirmezdi hiçbir þey
geceleri uyuyamayan çocuklardýk,
otobüs garlarýnda uzun maceralara umar
apansýz yolculuklara çýkardýk
uykulu kentlere girerdik gece yarýlarý
ýssýz aðaçlar olurdu yol kenarlarýnda
gökyüzünde parlak yýldýzlar, her yere ayný uzaklýkta
sarhoþ bindiðimiz otobüsün penceresinden
sanki bambaþka bir dünyaya bakardýk
sonra saklayarak yüzümüzü birbirimizden
yumruklarýmýzý sýkar sessizce aðlardýk
ýþýðý açýk kalmýþ pencerelere, kepenði örtülü dükkanlara,
yaz bahçelerinden taþan çiçeklere,
adýný bile bilmediðimiz bu kente
neye olduðunu bile bilmediðimiz bir hasretle
uzun uzun bakardýk
anýmsýyor musun?
ahh o gece yolculuklarý
bir baþka kentte, bir baþka insan olmanýn umutlarý
kaç yol arkadaþý kaldý þimdi geriye
gençliðin ilk acýlarýný birlikte keþfettiðimiz
kaç yol arkadaþý?
sürüyerek götürdüðümüz dargýn beraberlikleri saymazsak
ne kalýyor elimizde?
ölenler,
terk edenler,
bir de telefonlarý, adresleri, kendileri deðiþenler
vahþi, siyah atlardýk; yýlkýya býrakýldýk
içimizden kimse gidemedi Amerika’ya
kendi Amerika’sý da olmadý hiçbirimizin
yaðmur aldý
rüzgar aldý
zaman aldý
o vahþi siyah atlarý
herþey o eski rüya da kaldý
çarpýp geri dönen düþlerimizin üstünde
çürümüþ cesetleri yüzüyor þimdi vahþi siyah atlarýn
öldükleri sahilleri kendileri de bilmiyorlar
peki sen anýmsýyor musun?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Murathan Mungan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.