güneþ yorulurken sýrtýmda her soluðumda eskitir gibiyim zamaný yalnýzlýkla karýncalanýr kalbim ve sonuçsuz bir merakýn sonudur ölüm önyargýsýzca sevmenin ardýndaki acý gibi bütün bunlarý seni eskisi kadar sevmediðim için düþündüm...
yüzüme kapanan bir kapýydý hayat bu yüzden hep dýþarda yaþadým sen benim hayalimdeki evin ýþýðý en aydýnlýk odasýnýn penceresine en uzak gölgeydin sana gülmeyi öðrenmeye geleceðim...
eski sessizlikleri özlerim bazen bakýmsýz sokaklara yoldaþtýr adýmlarým yataðýmdan eksik olmaz yaðmurun en temiz hali soðuk rüzgarlarda olmadýk düþler peþinde çocukça kirli giysiler içinde yalansýzlýk düþkünüyüm sevmekle ayaktayým...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.