GÜN BATIMI...

Gün batýmýdýr beni benden alan taa uzaklara bir yere yüreðimi savurup atan..
hem huzuru veren hem de bi o kadar canýmý yakan...
yalnýzlýðýma yalnýzlýk katan sebebli sebebsiz beni aðlatan
kalbimi ruhumu içten içe kavurup yakan...
kimselere anlatýlamayan bir kýsýr döngü gibi
kendi içimde öylece dönüp duran
zavallý ruhum zavallý kalbim biraz daha dayan
kimbilir belki bir gün güneþin doðuþuyla
bizde doðarýz hiç umulmayan bir an
hayat bu bize her gün ayrý ders veriyor
kimi zaman öðrendiklerimize bir þeyler katýyor
kimi zaman ’’çoðu zaman’’ malesef
olan aklýmýzý da alýp gidiyor
ne yapalým hayat bu iþte yazan yazmýþ
silinmez kalemle deðiþtirilirmiþ
derler ’’sözde inanmam’’ ...
çaresizlik sarmýþsa ruhunu benliðini
kimseye anlatamýyorsan kendini
derdini hayatta hep vurgun yediðini
kimin umrundaki kýzým en yakýnlarýn
farkedemiyorsa tanýmýyorsa seni
böyle yabancýlara anlatmaya
çalýþýrsýn iþte üstü kapalý hayat hikayeni
içindeki bitip tükenmez sevgi eksikliðini
ve gerçekten hiçbir zaman yürekten sevilmediðini
herkesin kendince bir çýkarý olmadan
seni sevmediðini...
Sosyal Medyada Paylaşın: