Diþarda, Kar, firtina, bora... Kimsesizlik, çaresizlik Konuk bende bu akþam, Aç ruhlarinda hora tepiyor zaman. Ne baþlarinda islanmadik bir tel saç, Ne benizlerinde bir damla kan. Þiirler okuyorum onlara Ölüp de yaþayan ozanlardan. Avuntu olmuyor gülen, aglayan dizeler... Anliyorum. Sonra kucak, kucak Anilarimi sunuyorum: Geziyoruz, kent, kent bucak, bucak. Yine çaresizligin boynu bükük, Yine kar, firtina, bora Kimsesizlik nerdeyse donacak. Bu an, çok uzaklardan Bir müjde getirse biri, Ister melek olsun, isterse þeytan - Haber salmiþ - dese sevgilin Son duraktan. Koþacagim, koþacagim. Son damla kan Dökülünceye dek damarlarimdan. Öpecegim taþlarini Sana varan yolun tek, tek Görenler zavalli diyecek Boþ gözlerle bakacaklar aciyarak. Çünkü ne sen varsin, Ne de o son durak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Bozkurt Esenyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.