Kara Şiir

Mutlu olmak ne mümkün keder keder üstüne,
Yigin yigin yoksulluk, karanlik düþünceler.
Parça, parça umutlar, aydinlik hasret güne,
Gündüzler aglamakli, kara kefen geceler.

Ömür boyu bir feryad kulaklarda çinlayan,
Çocuklar boynu bükük, unutmuþlar gülmeyi,
Kalmadi insanligin manasini anlayan,
Nice nice milyonlar bekliyorlar ölmeyi.

Kim çaldi gecelerin o parlak yildizini?
Gülmek kelimesini kim sildi bu lugattan?
Kim kirdi ozanlarin aþk üreten sazini?
Sen kurtar ulu Tanrim bizleri bu azaptan.

Böyle bitkin çaresiz, uzayip giden ömür
Ha bir saat, ha bin yil sürse ne çikar bundan?
Insan daha dogarken, söyleyin nasil ölür.
Kara kara dikenler bitmiþ insan ruhundan.

Güneþ kara, aþk kara, dert kara, derman kara,
Inanmiþ davasi yok, baþi boþ insan kara.
Çiçek kara, kuþ kara gönülde iman kara
Cananim kaybetmiþ, cansiz kalmiþ, can kara.
Sosyal Medyada Paylaşın: