Içimizden Biri

I

Onikiye beþ var...
Yaþamin ucundasin
Ha bitti, ha bitecek
Kaderin avcundasin.

Sirrini çözemedinse burçlarin
Suçlama baþkasini.
Anahtarini erken yitirmeseydin yalnizliginin
Kapardin þimdi alin yazina
Yaþanti kapisini.

Çirpinma yüce dalgalar örnegi,
Yipratma kendini boþuna
Mezar kazilmiþ bir kez
Degmez kahroluþuna.

Son damlasina kadar
Içmiþti mutlulugu
Yine kuruydu dudaklari
Pare, pare... susuzdu.
Oturdu bir gün
Yaþanti öyküsünü yazdi
Tirnak, tirnak yanik tenine.
Kerpiçle onarilmiþti kalp duvarlari
Içi, diþi düzdü.
Oysa umutlari vardi yalin,
Gel gör ki yine umutsuzdu,
Mutluluk demiþti bunca yil
Mutsuzdu...
Yurdu vardi cennet misali
Kiþiligince sonsuz
Þimdi yurtsuzdu.
Piril, pirildi gökleri
Maviydi, bulutsuzdu.
Bitiremedi öyküsünü bir türlü.
Son istasyonda
Son çiglik sustugunda
Söyliyecekleri hudutsuzdu.

III

Bir kuþ uçtu mavi çizgisinde
Sabah iþiklari kadar ak’ti,
Bulutlar gerindi düþünde
Evren güneþlerce sicakti.

Içinden uçmuþ gibiydi,
Göklerdeydi þimdi kanat kanat,
Koparmiþti baglarini günlük yaþantisindan
Yer çekimine, inat.

Özgürlügü bayrak, bayrakli
Yükseliyordu durmadan
Yildizlar birer basamakli.
Tükenmek bilmeyen bu yolda
Döndü, bir kez ardina bakti.
Dünya uzakti,
Evren küçülmüþtü artik
Dünyasi bir avuç toprakti.

IV

Dogdu... Agladi.
Iyi kötü yaþadi.
Herþeyi ögrendi
Yalniz ögrenemeden gülmeyi
Öldü.



Sosyal Medyada Paylaşın: