Günler koþuyor istirap rayinda Geceye, geceye... Dilenci bir dilim ekmek peþinde, Hasta son deminde. Yine de mesut anlarin Rüyasi çekiyor insanlari Hayata... hayata... Keder doluyor içimize Her saat, her dakika, Neþ’eyi göremedigimiz oluyor Seneler boyu... Bunun da zevki baþka. Ufuk mavisi ümitler piril piril Hoþ bu dünya.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Bozkurt Esenyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.