Hep Ayni Dert
Yaþamak sevinci içimizde bir kördügüm
Ne çare ki ölmek için gelmiþiz dünyaya.
Biraz, mutluluk bekleriz yaþadigimiz andan
Mecbur oluruz sonunda yine aglamaya.
Arzular sonsuz, ulaþmak mümkün degil
Kaldirimlamiþ yolumuzu istirap taþlari.
Para hükmediyor dünyaya,
Yaþanti sefil.
Yikayamaz oldu yagmur
Gözümüzden dökülen yaþlari
-Allah büyüktür- demekten baþka çare yok;
Son teselli budur insanlara
Toplum çamurdan kara
Çamur toplumdan ak.
Rastlanmiyor huzuru bulanlara.
Ozanin kalemi kirik, ressamin boyasi yok.
Derman bekleyen dert, ne kadar çok.
Artik kolayca yazilmaz oldu.
Bu sefil dünya gezilmez oldu.
Degirmen dönüyor.
Taþlari arasinda ezilen kim?
Hangi macera sardi ekmek derdi kadar insanlari?
Bu nesil neden müstahak bu çileye rabbim
Hayal etmekle geçiyor, günler geri gelmez anlari.
Madem ki toprak olmak cihana gelmekte gaye
Bu bilinci, bu kalbi taþiyoruz biz niye?
Ekmek, su düþünmekten tanrim
Seni anamiyoruz bir saniye.
Bu mu hayat?
Yaþamak midenin sesini dinleye dinleye.
Tanrim ne zaman yol gösterecek
Ruhumuzun sesi düþünen insanlara
Neden gözlerde dinmez bu yaþ
Ne zaman bitecek
Ruhla, beden arasindaki bu savaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Bozkurt Esenyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.