Bir çýnar aðacý vardý eskiden, Yaþlýydý, yüreði çürümüþtü, Kurumuþtu dallarý. Bazý yerleri yeþil olsa da Zar zor görüyordu ihtiyacýný. Bahtiyardý kendince, memnundu yerinden. Çok yolcu dinlendirmiþti gölgesinde. Birkaç asýr böyle yaþadý çýnar…
Sonra insanlar gelip Yaþlý çýnarý sökmek istediler kökünden. Kalýn ipler baðladýlar beline; Asýldýlar, asýldýlar güçleri yetmedi! Ardýndan bir traktör getirip Onunla çektiler aðacý. Zavallý çýnar dayanamayýp, Bir feryat sesiyle çatýrdayarak Can verdi oracýkta. Aldýlar, götürdüler uzaklara…
Ama rahmetli çýnar Yaþadýðý yerden bir avuç topraðý, Sýkýþtýrýp kökleri arasýna Öyle gitmiþti oradan!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halil Gülşen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.