sessizce yürüdüm þehrin ortasýnda biraz hüzün biraz özlem biraz da acý vardý sanki içimde.
sorguladým kendi kendimi düþünürsün kalem yazmaz konuþursun susan olmaz sorgusuz sualsiz mahkum eder hayat seni kendine.
karanlýk gecelere mahkum ettiðin hayat güneþ doðsun diye istasyon köþelerinde ve o topraða gömülü sessizliðini yüreðine gömen düþündüklerim canlanýr bir gün ve ben konuþurum o zaman suskunluðum kaybolur diye beklersin yanýltýr hayat seni üzülürsün.
baðrýmda gizlenen sadece dokunuþum ve gözyaþým yeri geldiðinde dik yürümeyi de biliriz ölmeyi de.
zincire vurursun bedeni gülümser sana inat.
zanedersin mutluyum hayatý zehir eder sana.
dökülür düþler ruhun derinliðine yana çeker menzili sonu ölüm çile bülbülüm çile... 18/05/2012 Hüseyin YANMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tercanlı24 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.