!Aslından! Sevgilim

Geliþine anlam katmak için gidiþini hatýrlamak bahanem oldu...
Takvim yapraklarýný üçer beþer yýrtmaya kalkýþtýkça,
küçük bir kýz çocuðuymuþum gibi annem ellerime vuruyor.
Sahi ben hala 13’ümdeyim sanki... 17 de olabilirdi aslýnda sýfýrla çarpýlmasaydým...
Bölünemeyen sayýlarý seviyorum ben, asal olanlarý.
Diðerlerinin bir çok sayýyla iliþkileri varken, benim sevdiklerimi ancak sýfýr yok edebiliyor,
sonra iþte hayat sýfýrdan yenik baþlýyor...

Durun ya! geçmiþle herhangi bir baðlantým yok benim.
Tek hatýrladýðým 13 yaþýmda dudaklarýma sigara konulan halim...

En sevdiðim renkle sadece elbiselerimi ve duvarlarýmý süslesem,
keþke hayatý gözlerimin rengine çevirebilsem, öyle bakmayý becerebilsem ya da gösterebilsem...
Kuru nasihatlardan sýkýldým, ýslatmayý bekliyorum.
Yardýmýný istiyorum.

Yalnýzlýðým, özlemim ve çaresizliðim kemiðe dayandý.
Kelimelerim müsait yerde inmeye baþladý.

Sonradan görme mutluluðum, mutsuzluða gebe olan uzaklýðýn, üzerime beþ beden büyük geliyor ve gün geçtikçe ben daha da zayýflýyorum.

Avuçlarýný öpmek istiyorum, avuçlarýmdaki tozu henüz uçmamýþ pembe hayallerimle.
Tanýmsýz hale gelmek istemiyorum.
Varlýðýný hissetmek dolduruyor bütün hayatýmýn boþluðunu ama ben yine de,
kolumu sola attýðýmda senin somut varlýðýnla sýçramak istiyorum uykularýmdan.
Gözyaþlarýmla deðil...

Yokluðunla baþa çýkma seanslarým yoruyor ve görüyorum ki,
sadece benimle oluþun tetikliyor atabileceðim her adýmý.

Gülüþünü gördüðüm gün, gülüþümü o koltukta býraktýðým o gün... Dünyalara bedeldi.
Ardýndan dökülen göz yaþlarý sadece özleminin ansýzýn içime nefes aldýrmadan giriþindendi.

Bekliyorum iþte...

Dört duvar arasýnda odadaki lambanýn ýþýðý ve akan gözyaþlarým eskitiyor,
görmek için delirdiðin yüzümü...
Ben sen kusmak istiyorum, senli yalnýzlýðý yaþamak istemiyorum.
Ben prenses olmak istemiyorum bu hikayede cadý da.
Çünkü biri olurken diðeri oluveriyorum ve kendi kendimi o elmayla hergün yeniden zehirliyorum.
Beni kurtaracak, seni bana getirecek cücelerim de yok henüz...

Avuçlarýmý açtýðýmda ellerime yaðan tek duamsýn ama ordan bunu hissetmen imkansýz..

Sahi saat kaçta sabah oluyor orda?
Gece ne zaman bitiyor?
Benim kadar umrunda mý zaman kargaþasý?

Gözlerimi kapadýðým her an sen varsýn, yanýmdasýn.
Yanýna gelmek o kadar zorki, uykularým bile benden gidiyor,’ ’geleceðim, bekle’’ diye...
Uyanýk kaldýðým her andan nefret ediyorum, sesin sesimle bütünleþse de,
ruhun ruhuma karýþsa da, gözlerim öksüz kalýyor.
Sesini bekliyorum, ruhunu bekliyorum, gözlerini bekliyorum, uyumak istiyorum.
Gelmiyor hasret kaldýðým sükunetimi koruyabildiðim, sen halim.

Mutsuzluðuma karþý geliyor, umut aþýlýyorsun. Korkuyorum.
Ýðneyi sevmiyorum. Kaçmak istemiyorum, kendimi acýttýrarak doz aþýmýna teslim ediyorum.
Beni sana býrakýyorum.

Gündüzleri saklanan hayallerim, gecenin en köhne karanlýðýnda çýkýyor karþýma.
Davet ediyorum uykuma, yaþamak için en azýndan rüyalarýmda...

Yok! Yine uykum gidiyor, geri gelmek üzere...

Çok zor yaþadýðýmýz farkýndayým.
Kararmaya yüz tutmuþ bir havada yürüyoruz,
en azýndan önümüzü görebiliyor olmamýza seviniyoruz.
Uykuyu bu kadar arzulayýþým, çabalayýþým, isyanlarým, hayalinden ya da silüetinden deðil,

!ASLINDAN! sevgilim...
Sosyal Medyada Paylaşın: