Nefis

Nefis insanýn özü, ifadesi ve hýzý,
Hep deðiþik havalar çalar elinde sazý...
Ona takýlan er-geç yerin dibine iner,
Gemler beden kullarýný, sýrtlarýna biner.
Nefisle ölüler diri diriler de ölü,
Her biri benliðinin mezarýna gömülü...
Ýnsanî duygular birer zaaf, nefis bir avcý,
Onun aðýna düþmek acýlardan da acý...
Ýnsan bu serkeþ ata gem vurup baðlamalý,
Ona her takýlýþýnda bin yýl aðlamalý..!
Nefisle rýza ufkuna ulaþanlar da var,
Dolaþýr onunla ve her yerde Hakk’ý arar.
Þölene gidiyor gibi yýldýzlar arasýnda,
Ruhlara komþu olur göklerin verâsýnda.
Ýlerler nurdan tâklar altýnda zaferlerle,
Buluþur bu ýþýktan iklimde meleklerle...
Ve her yerde ayrý bir bozgun yaþar karanlýk,
Bu mavilikte, nefis de ruh gibidir artýk.
Uçar sürekli melek kanatlarý altýnda,
Erer göz görmemiþ sürprizlere Hak katýnda.
Hep renk ve ses yaðar bu atmosferden içeri,
O ilk kudsîlere yaðdýðý gibi benzeri...
Mekanlar silinir-gider, zaman mevhumlaþýr,
Bu ufka eren nefis gider Hakk’a ulaþýr...



Sosyal Medyada Paylaşın: