Hicran ve Ümit

Yine hicrân dolu günleri andým,
Yýllar gözyaþýna karýþýp gitmiþ.
Ürperdim ve yerimde kalakaldým,
Dostlar düþmanlarla barýþýp gitmiþ.

Yüzerken millet derin uykularda,
Kaybolup gitti deðerler ardarda...

Kan-ter var mâzînin þakaklarýnda,
Demir bukaðýlar ayaklarýnda;
Acý bir tebessüm dudaklarýnda;
Ne kýzýl bir ruhla çarpýþýp gitmiþ...

Hâlâ ufukta yer yer karanlýklar;
Gecenin arkasýnda gündüzler var...

Hazân esmiþ bütün baðlar bozulmuþ,
Sararmýþ yapraklar çiçekler solmuþ,
Yiðit ölmüþ, küheylâný yorulmuþ
Koca bir ifritle savaþýp gitmiþ.

Þimdi olsa da çok çok uzaklarda,
Bekliyoruz hülyâlý þafaklarda...

Bir zamanlar parýldayan o tâclar,
Tâcdârlara sîne açan yamaçlar;
Altýn yamaçlarda zümrüt aðaçlar,
Hicrân kervanýna ulaþýp gitmiþ.

Kývýlcým var, o ürperten sönüþten,
Kývýlcýmda mesajlar var dönüþten...



Sosyal Medyada Paylaşın: