Hak Dostu

Hak dostu ezelin komþusu, ebed yolcusu,
Azýðý, asâsý, yolu Allah’a emanet...
Hep tecelli avlar gönlünde ýþýktan pusu,
Kemankeþi, yayý, oltasý, aðý muhabbet...
Gözleri nergis gibi süzgün, çehresi apak,
Gönlünün kanatlarý meleklerinkine eþ;
Sanki bir miraç þehsuvarý altýnda burak,
Nazarý ufuklar ötesi, ruhunda ateþ.
Týpký bir mangal gibi derinliklerinde kor,
Duygularý bahar bulutlarý gibi yüklü;
Toprak kadar mahviyet içinde, ama vakur,
Ýçi dalga dalga ummanlardan da köpüklü...
Iþýktan dünyasýnda madde-mânâ iç içe,
Beyan çeþmesinden "ledün" kevserleri akar;
Sureti, uhrevîliðine ince bir peçe,
Bir gözü dünyaya, öbürü ukbâya bakar...
Hep bir çevgâna benzeyen boynunun halkasý,
Sonsuza ulaþma azmiyle yay gibi gergin;
Kaynaya kaynaya buharlaþmadýr sevdasý,
Kendince zerre olan gönlü, semalardan da rengin...
Nazarý, meleklerin dolaþtýðý noktada,
Ýklimi, dudaðý kurumuþlarýn duraðý;
Ve her zaman kervanlar konar-kalkar ard arda,
Hýzýr çeþmesine benzer büyülü otaðý.
Gözlerinin içinde sihirli sesleniþler,
Çevresinde âdeta bir uhrevî tenhalýk;
Bu uhrevî koyda hep ümitli bekleyiþler,
Burasý O’na bir kapý, kapý da aralýk...
Gel sen de kýr elindeki benlik kâsesini!
Yürü O’na açýlan yolda son hadde kadar!
Duyacaksýn her bucakta ezelin sesini,
Ve tüllenecek ufkunda solmayan bin bahar...





Sosyal Medyada Paylaşın: