Bahar Türküsü

Mevsim gelince bir bakarsýn nevbâhar olur;
"Gül açar, bülbül öter" her yere lâlezâr olur.

Binbir râyiha ile soluklanýr çiçekler,
Sermest dolaþýr bu iklimde kuþlar, böcekler...

Aðaçlar semâa kalkar, okþar-geçer rüzgâr,
Rüzgâr naðmeleriyle her þey rakseder-oynar.

Ölümün ümîtle gülümsediði bu yerde,
Bahar, Cennet’in çehresinde ince bir perde.

Bu perdeyi aþan rûh Sonsuz’la bütünleþir,
Burada insan bütünüyle uhrevîleþir.

Artik çok sarp görünse de yollar ötelere,
Ne gam! Uçup gitmiþ ruhlar için Cennet’lere...

Ufuklar daralsa, dünyâ sýksa da insaný,
Bambaþka geniþlikler verir ona îmâný.

Arayanlar bulur burada sonsuz sükûnu,
Anlar ancak inançla gerilen ruhlar bunu...

Bir baþka türlü bâdeyle mahmûrlaþan gözler,
Baharý seyreder ve Cennetlerde gezerler.

Ölürken de bunlar tohumlar gibi ölürler...
Sonra öteki baharda birbir dirilirler...



Sosyal Medyada Paylaşın: