Allah ve Insan

Tekmil Insanlik her an Allah duygusuna aç,
Zihinler þîrâzesiz, zihinler O’na muhtaç...
Sezer her zaman temiz vicdanlar bu duyguyu,
Düþünce çikmazlari Rabb’e ulaþma koyu...
Ilmin o engin ufku, mantigin hünerleri,
Dolduramiyor Imandan boþalan yerleri.
Bir sürü ulemâ ve bir sürü de filozof...
Nazariyeleri çarpik, düþünceleri kof.
Ne fikirlerinde sadra þifa veren beyan;
Ne madde ötesini oldugu gibi duyan.
Anlayiþlar kisir; her þeyin mebdei meçhûl,
Ve yýðýnlar faraziyeler aðýnda ma’lûl.
Oysa, her renkte ve her seste O’ndan bir ma’nâ,
Ruh ve hikmet ufkunda her þey Insandan yana:
Varlik O’nun nuru, o Nur’un dalgalanýþý,
O, hem varlýðýn hem de hâdiselerin baþý...
Bu sýrrý kavrayan gönüller oturaklaþýr,
Ancak oturaklaþan ruhlar O’na ulaþir.
Gözsüz görmese de her yani O kaplamakta,
Sirra, hep bu ilâhî münasebet akmakta...
Ve duygular O’na uyanmakta perde perde,
Bir vuslat istikametinde ki az ilerde...
Her tarafta kevserden gürül gürül çeþmeler,
Her yanda Insan-Allah bestesinden nagmeler.
Fikir bu ufka erip gönülle birleþince,
Ayri bir visal kapisi açilir her gece.
Bu eþigi aþan ruh kendi özüne erer,
Gerçek Insan olmaktan gaye de buymuþ meger...





Sosyal Medyada Paylaşın: