O Güneşin Gölgesiydi

O ki sevmenin beden bulmuþ haliydi,
Güneþin gölgesiydi yeryüzündeki,
Ayýn ikizi...

Söylenmiþ tüm þarkýlarýn nakaratýydý,
Dinleneceklerin melodisi...

O aylardan eylül gelince yapraklarý dökülen aðaçlarýn yeþilliklerini emanet verdikleri bir aþk hýrsýzýydý...

Zamanýn kuyusun atýlmýþ bir dilektý o.

Unutulmayý imkansýz kýlan bir soyutluktu...

Uzun kýþ gecelerinde içimizi ýsýtan bir masalýn kahramaný, geceleyin gezen cinlerin prensesiydi...

Her ne kadar biz onu unuttuðumuzu sansakta o geceyi bölen, bir kýlýç gibi ikiye ayýran çýðlýklarla yanýmýzda bitecek.

Unutamayýz onu,
O topraða atýlan her adýmda,
Uçan kuþlarla bize selamlar ulaþtýracak...

Belki denizlerdeki dalgalar bile onun sýrlarýný getirir.

Hem o unutulmuþluðun dipsiz uçurumlarýna köprüler kurmadý mý?

Cesaret edip bakamazken biz
O ruzgarlarýn sýrtýnda geçti o derin vadileri,
Sonsuz okyanuslarý...

Çemberin daraldýðýný farketsekte onu beklemeye devam etmeliyiz.

O bizi parmaðýmýzla gösterebileceðimiz en uzak ufukta alevden bir atýn sýrtýnda bekliyor.

...Ona ulaþmalýyýz

Vazgecemeyiz...


Yasin Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: