Yaþam kokulu raylarýn sonunda Uyandým Tansiyon Istasyonunda Kimse bilmiyor kim olduðumuzu Loþ ýþýklar açarken buðumuzu Boþ koridorlarda bi karartý var Köpek seslerini hep o kovalar Yaðmurun akýttýðý damdan sonra Bir biz varýz, bide çatlak kovalar Yalnýzlýða sarýlýp uyuyorum...
Güneþi boðarken ben korkulukta Son damlada eriyor olukta Yanýmdakini görmüyorum o an Sonra bir umutsuzluk, genzime dolan Yalnýzlýðýn sesini duyuyorum...
Son trende istasyona varýnca Gölgelerden geliyor bir karýnca Sonra nefesimde danslar baþlýyor O masum karýnca beni sarýnca Yalnýzlýkla ruhumu yuyuyorum...
Gökleri içiyorum tek yudumda Gölgeler katlettim uyuduðumda Gözlerden uzakta göz bebeðimde Yalnýzlýkla hayatlar boyuyorum...
Yasin Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selver Metin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.