özledim ak saçlarýna solgun hazan güneþi vururken;
hüzünlü tebessümlerinin güzelliðini…
yüreðimde hissettim;
her zaman yanýmda olduðu
talihsiz yalnýzlýklarýmý…
unutmak istedim
sis çökmüþ gecelerde
aç kedilerin pervasýz yakarýþlarýyla beni çaðýrýrken;
yanýnda olmayýþýmý…
ýsýtamadým bir türlü
akan gözyaþlarýmla ýslanan bedenimin
içimi ürperten soðukluðunu…
anladým buðulu gözlerinden
kulaðýma fýsýldayacaðý þefkat dolu sözlerini…
ve uyandým bir gün
acý acý baðýran siren sesleriyle…
beyaz önlüklü meleklerin arasýnda
soðuk bir hastane koridorunda…
annemi hatýrladým
yine gülüyordu bana…