kanatsýz meleðime...
bugün öp beni anne
çocukluðumun en acýyan yerinden...
aç sabaha karþý göðün kýzýl gerdanýna bakan
ve cam önünde sakýz sardunyalarýnýn olduðu pencereni
ve bakma yollarýma
bugün de gelemeyeceðim anne!
bugün de özleyeceðim seni
sen ki ;
saba makamýyla belediðinden beri ismimi
mücerred bir sabýrla bekledin beni
ört gözlerini üstüme anne
ört üþüyen yanlarýmý
zemheri bir yalnýzlýða ser gönül döþeðini
ve bir nefeslik yer aç bana
tuzum aksýn, kirim aksýn
gözlerinin yunaðýnda
yýka beni anne!
topla canýmýn kýrýklarýný (battýðý) yerden
çýkar en deri(ni)mden yitirdiklerimi
b/öl beni anne
ya da
doður beni yeniden
soðuk bu sýra buralar
yaðmur da yaðmakta bazý bazý
iþte þimdi kýrýlmakta göðün yüzü
ve korku iþlemekte iliklerime dek
tut cennet kokan ellerinle ellerimden
tut yüreðimden anne!
kimseye söylenmemiþ korkularým var benim
ve kimsenin kapýmý açmadýðý bir yalnýzlýðým
ela gözlerinde kendimden s /aklandýðým kadýn
kanýyorum an be an kabuklarý düþen yaralarýmdan
her hazanda bir gümüþ tel düþüyor saçlarýma
günden güne sana benziyor aynadaki aksim
gözlerim gözlerine deðiyor
vakit kerahat vakti
körolasýca akrep hep özlemden vuruyor saatleri
ve ben k/aç gecenin yoksulluðuna yatýrýyorum
öznesi sana bulanmýþ tüm cümlelerimi
ey memelerinden hayatý saðan kadýn
yeni bir yaþam emzir su(ç)suz dudaklarýmdan
ve bir sabah yokluðumu süpürmek için açtýðýnda kapýný
bak bu hayýrsýzýn yaþlý gözlerine
elbet bir gün geleceðim anne
o vakit ela’sý sürgün gözlerini yüreðime sürmele
uzat kalbini bir kez daha dokun
ýþýðý içerden sönmüþ karanlýk bir yýldýza
ve de ki ;
iþte gelmiþ vefa /sýzým
kýzým...