BENİM ANNEM

Bir zamanlar benim de bir annem vardý.
Hep dalgýn, hep düþünceli,hep mahzun.
Hiç hatýrlamam onun genç olduðunu,
Sanki doðuþdandý alnýndaki çizgiler,
Sanki hep o anýlarýmdaki gibi pamuktu saçlarý,
Ve anýlarýmdaki gibi yüzü hep buruþ buruþtu.


Bir kez olsun söyle sere serpe güldüðünü görmedim.
Kahkaha atmayý bilmiyordu her halde.
Okuma- yazmasý da yoktu. Ondan olsa gerek...
Hiç bir öðretmen öðretmemiþti gülmeyi ona.
Oðullarý adam olsaydý belki gülecekti ya,
Nerde öyle evlat...Onunkisi boþu boþuna bir yarýþtý.


Bütün ömrünü itelenerek, horlanarak yaþadý.
Ne ’erim’ dediði kocasýndan güldü yüzü,
Ne de ’oðullarým’ dediði eþþeoðlu eþeklerden.
Yaslý ve yaþlý geldiði bu kavanoz dipli dünyadan.
Yine yaslý ve yaþlý bir þekilde ayrýldý gitti.
Ýnsancýklar içinde baktý yeri yok...Meleklere karýþtý.
Sosyal Medyada Paylaşın: